گفته بودم

 It’s 5 o’clock in the morning. I’m covered under a white hotel sheet smelling like detergents, trying to save my life from those nasty mosquitoes outside. It’s time to get some air and some bites for sure. Rolling towards left and opening some room to breathe, “oh fuck” I say to myself. It’s Thursday morning and I forgot to write the blog post. Again.

طبق عادت موبایل را چک می‌کنم. پیامم از دوشنبه ناخوانده مانده. توی همان خواب و بیداری تصمیم‌های بزرگ می‌گیرم. یک خط می‌کشم روی اسمش. دوستی را اگر قایقی وسط اقیانوس تعریف کنیم، از قایق می‌پرم در آب‌های بی‌کران. با خودم می‌گویم حساب و کتابش جور در نمی‌آید. قرار نیست منتظر کسی بمانم. رها می‌شوم. 

5:30 in the morning. Friday morning. The solid red curtains are tied on the side. I'm half sleep, checking my phone without expecting anything but the alarm. I see a long list of notifications. 

پیام‌ها را بدون اینکه باز کنم چک می‌کنم. یکی یکی پایین می‌آیم تا به جمله‌ی آخرش می‌رسم. دلم خیلی برایت تنگ شده, و در آخر جمله اسمم را نوشته. خواندن اسمم توی جمله، بعد از ابراز دلتنگی تجربه‌ی جدید و غریبی‌ست. قبل‌ترها به وجود «برایت» اهمیت می‌دادم، این بار می‌دیدم یک اسم ساده چقدر همه چیز را عوض می‌کند. جوابش را ندادم ولی می‌دانم دستی مرا از آب‌ها گرفت و برگرداند نشاند در قایق. 

It's 7pm on Friday. My two favourite people are sitting in front of me. Once you miss someone, everything turns into a reason to remember that person. Still thinking about the unwritten blogpost. 

نشسته‌ام جلوی این‌ها. همین‌ها که یکی‌شان شبیه اوست. قبل‌تر برایش از این شباهت گفته بودم و اینکه شاید دلیل راحتی‌م همین شباهت بامزه بوده. می‌خواهم برایش بنویسم. نمی‌نویسم. از در و دیوار می‌گویم و حرف‌ها را برخلاف همیشه کش نمی دهم. درست است توی قایق نشسته‌ام، ولی قرار نیست سریع سر برگردانم و مثل قبل پارو بزنم.

It's Sunday evening. I've given up. I'm not gonna make it for the Wednesday post. The stress is killing me. I repeat to myself, with enormous amount of guilt that I make promises I can't keep. 

دلم تنگ شده. من الهه‌ی دلتنگی‌م. پارادوکس بزرگ زندگی‌ام شاید. همانقدر که پروردگار دل‌نبستن و دل‌کندنم، به آن‌ها که دل می‌بندم، ذهن و روحم بسته می‌شود. کلافه می‌شوم از دلتنگی.

It's 1:20 Thursday morning. I have not forgotten my promise. I had not forgotten it for a moment since last week. I knew it's gonna be a long night and I knew I can't stand these long nights anymore. I took a long nap in the afternoon, wok up to an absolute darkness hearing the big family out in the living room. Being still numb from the pain killers, I tried to make my way to the kitchen. I was right to have the long nap. guys came too late, they're all around me now going through their last year. I'm writing these words and trying to focus. 

پیام‌ها را چک نمی‌کنم. دوباره از دوشنبه بی‌جواب مانده‌اند ولی انگار ساعات حرکت قایق همین باشد. دلتنگی‌م را رام می‌کنم. 

It's 10mins past midnight. On a Friday. I seem to have made it work after 9 days. Better late than never. 

عصر جواب پیام‌های دوشنبه را داده، همانطور که فکر می‌کردم. انگار که غیرمستقیم برنامه را یادآوری کند. خسته دنبال قرص‌های خواب می‌گردم. توی قایقم همچنان، پاروی زیاد باید زد برای رسیدن به ساحل آرام.