بخشيده ام،
شما هم اگر بخواهيد مي‌توانيد ببخشيد؛
آدم زمين نيست که بتواند بار همه اين تلخي ها را به دوش بکشد*
بله نسیان نعمت است، به شرطی که نبَرَدَت به نقطه‌ی اول. بله «ببخشید ولی فراموش نکنید» خوب است، ولی نه وقتی که کسی بخشش را می‌برد برای آرامش خودش و چیزی از وقاحتش کم نمی‌شود. بله آقای گلشیری، آدم زمین نیست که بتواند این بار را به دوش بکشد؛ آدم گاهی از زمین هم در به دوش کشیدن تلخی‌ها شوربخت‌تر است. آدمی که من باشم منتظر بهانه برای بخشیدن است، ولی وقتی دستم پر از خالیست چه کنم؟ جز اینکه مدام با خودم تکرار کنم «یادت نرود... یادت نرود... یادت نرود». یادت نرود که کسی دنبال بخشش نبود. این بارها را بریز توی کیسه و با خودت حمل کن. نه ببخش و نه فراموش کن، که دنیا به این سانتی‌مانتالی‌ها هم نیست.
* هوشنگ گلشیری.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر