«مقام دوستی در نسبت با اندوه است. دوست،نامی ست برای کسی که اندوه‌مان را با گفتن به او التیام میدهیم.به قول سعدی:اندوه دل نگفتم الا یک از هزاران. این «یک» نامش دوست است. بیراه نیست وقتی که خود دوست موضوع اندوه است تا این حد استیصال و ملال می‌سازد. گویا اندوه، التیامش را از دست داده»
امین بزرگیان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر