به این فکر می‌کردم که خانه‌هایی که کفشان موکت است خاطرات را تار می‌کنند. سیمانی‌ها بی‌روح‌اند و از همان اول چیزی را ثبت نمی‌کنند و سرامیکی‌ها پس می‌زنند. سنگ‌ها فقط آب‌وتاب‌دارهایشان را جذب می‌کنند و پارکت فقط خودمانی‌ها را. لمینت آشنا را از غریبه تشخیص نمی‌دهد و رابر‌ها سختی را فقط به خاطر می‌سپارند. در عوض همه‌ی این‌ها، موزاییکی‌ها گنجینه خاطرات‌اند و این‌ها همه تا قبل از آن است که پای فرش به خانه باز بشود. فرش که باز شد دنیای دیگری‌ست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر