اللهم الرزقنا

حاج رضا خبر ندارد با آن چشم‌های روشنش، تسبیح دستش، شال سبز دور گردنش، پالتوی انداخته روی شانه‌اش و صورت مثل ماهش، سال‌هاست من را خیره به تصویرش کرده. خبر ندارد با هر بار «لااله‌الاالله» گفتنش، خندیدنش، آن معدود غضب‌هایش، مهربانی‌اش، متانتش، صبوری‌اش و حتی طلبکاری به موقع‌ش از خدا، چه کیفی می‌کنم از تماشایش. کاش حاج رضا بداند که من حوضِ خانه‌اش را هم عاشقم، وجودِ‌ رویایی‌ خودش که جای خود دارد.