۱۳۹۴ بهمن ۲۸, چهارشنبه
+
دقایقی هست که بدون هیچ دلیلی حجمی از اندوه قلبم رو فرامی‌گیره؛ در اون دقایق مثل بچه‌‌ای می‌شم که تو صحن حرمی شلوغ ناگاه درمی‌بابه که گم شده.+
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
پیام جدیدتر
پیام قدیمی تر
صفحهٔ اصلی
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر